این روزها یک کتاب فلسفی می خوندم. کتاب دنیای سوفی. کتابی با محتوای تاریخ فلسفه ی غرب که برای دختری 14-15 ساله به نام سوفی که اهل نروژ است در قالب داستانی تو در تو روایت می شود.
این رمان نوشته‌ی «یوستین گردر» و ترجمه «حسن کامشاد» می باشد. یوستین گردر متولد 1952 در نروژ است. وی سال‌ها به سمت استادی فلسفه در برگن اشتغال داشت. گردر دنیای سوفی را در سال 1991 به زبانی بسیار ساده نوشت. کتاب در همان چند سال اول انتشار، به بیش از سی زبان ترجمه شد و تاکنون میلیون‌ها نسخه از آن در جهان فروش رفته است. گردر استاد ساده نویسی و ایجاز است.
این کتاب از فیلسوفان یونان باستان شروع می کند. از سقراط، افلاطون و ارسطو می گوید. سپس به سراغ روم باستان و قرون وسطی می رود. پس از رنسانس به دکارت، اسپینوزا، لاک، هیوم و بارکلی می پردازد. در ادامه به عصر روشنگری می رود. با کانت ادامه و به دوران رومانتیسیسم می رسد. سپس به هگل و نقطه ی مقابلش کیرکگارد می پردازد. بعد به سراغ مارکس، داروین و فروید می رود. در نهایت به دنیای معاصر می رسد و با انفجار بزرگ به تاریخش پایان می دهد.
چند نقل قول از کتاب:
تنها چیزی که نیاز داریم تا فیلسوف خوبی باشیم، قوه شگفتی است.
گوته: کسی که از سه هزار سال بهره نگیرد تنگدست به سر می برد!
رویا مفاهیم عمیق تری هم دارد که پنهان از آگاهی ماست. فروید این ها را اندیشه های نهان رویا می نامد.
از نظر سارتر انسان باید خود خود را بیافریند. انسان محکوم به آزادی است و ما صد درصد مسئول هر کاری هستیم که انجام می دهیم.
یکی از عجایب این گونه کتاب ها برای بنده گذر از نظریات فلاسفه ی مسلمان است. عجیب این که بسیاری از مسائلی که در اینجا حل شده به عنوان مسائل حل نشده ذکر می شود. البته یکی از خوبی های فلسفه ی غرب در برابر فلسفه در کشورهایی مثل ما مسئله محور بودن آن است.
موفق و خردمندتر از قبل باشید،
روح الله عبدالوهاب.
